Meester Peter en de anonieme brief.

[Klaas Vaak]

Waarom sturen wij onze kinderen naar school? Om iets te leren toch en ze daarmee voor te bereiden op een (nuttige) rol in de maatschappij? Dat onderwijs moet dan wel van goede cq hoge kwaliteit zijn. Dat is bij de meeste scholen ook vastgelegd in de statuten, er is een schoolbestuur en eventueel een schoolcommissie om die belangrijke basisregels of prioriteiten te bewaken. Maar als dan de kwaliteit van dat onderwijs in het geding is, hebben sommige schoolbesturen opeens heel andere prioriteiten.

Jaren geleden kwam mij het volgende verhaal ter ore, ik heb meteen enkele aantekeningen gemaakt maar ik mocht het niet openbaar maken van mevr T omdat ze nog kinderen op de bewuste school had.


Meester Pieter.


In het jaar 2005 kwam er een nieuwe stagiair op de lagere school, Meester Pieter. Meester Pieter was een gewone jongen die de gewoonte had om gewoon in zijn eigen taal de kinderen les te geven en gebruikte daar soms zinnen voor die niet helemaal volgens de regels klonken.. Enkele “betweterige” leerlingen begonnen hem hier en daar te verbeteren en kwamen herhaaldelijk thuis met verhalen over Meester Pieter zodat je het idee kreeg van wat zoekt die nou eigenlijk in het onderwijs.
Al gauw gingen de ouders onderling met elkaar in discussie over het lesgeven van Meester Pieter en een aantal ouders waren het er wel over eens dat er iets gedaan moest worden. Een van de ouders mevr H kon het niet langer aanzien, nam het initiatief en schreef zij de volgende brief.

Vóórdat ze deze brief afgaf kwam ze ermee bij mevr. T. ( als afgevaardigde van de schoolcommissie) om haar goedkeuring te vragen en of het correct was wat ze schreef.
T heeft haar nog wat aanwijzingen gegeven om het een en ander te verbeteren.
Haar man vroeg daarop aan mevr. H ”waarom doe je dit eigenlijk anoniem”, je schrijft immers namens een groep ouders die achter je staan? Zijn ervaring ( in de dorpsraad) was dat anonieme brieven direct in de prullenbak belanden en is alle moeite voor niets.
Haar antwoord daarop was dat ze nadrukkelijk anoniem wilde blijven. Daarmee bracht ze onbedoeld T natuurlijk in een zeer lastige en vervelende positie, want hoe moest ze zich tijdens de eerstvolgende vergadering houden tegenover de andere leden van de schoolcommissie als er naar de bron werd gevraagd. Daarop adviseerde haar man haar om tegenover de schoolcommissie dan maar gewoon te ontkennen er iets van af te weten. Dat was een grove inschattingsfout van hem, want de brief sloeg in als een bom bij de schoolcommissie.

Hieronder de bewuste brief.

Geacht schoolbestuur,

Via deze brief willen wij graag onze zorg uitspreken over de gang van zaken in groep 6. Wij vinden het belangrijk bepaalde zaken die volgens ons voor onrust zorgen in de groep bij U onder de aandacht te brengen.

Zoals U wellicht weet is er een jongen geplaatst in deze groep met “ een rugzakje”. Door plaatsing van een dergelijk kind wordt er extra aandacht van de leerkracht gevraagd en ontstaat er regelmatig onrust in de groep. Met een ervaren leerkracht als Esther is deze situatie redelijk te overzien. Wij hebben de indruk dat Esther ondanks deze extra belasting zeer integer is en zich voor de volle 100 procent inzet voor haar groep. Toch zouden wij graag wat meer informatie willen betreffende de inhoud van dit “rugzakje” en of de extra begeleiding die deze jongen krijgt wel toereikend is. Er wordt van onze kinderen begrip gevraagd voor dit kind. Het is daarom wenselijk dat wij als ouders dit thuis nog eens extra kunnen uitleggen.
Zonder informatie is dit lastig. Als er bijvoorbeeld tekst overgeschreven moet worden en deze jongen krijgt een voorgedrukt stencil, ervaren de kinderen dit als oneerlijk. Zij zien dit als voortrekken. Met betere uitleg, ook van ons als ouders, kan een situatie als deze voorkomen worden.

Waar volgens ons echter het grote probleem ligt is de plaatsing van stagiair Pieter. Vele kinderen (van groep 6en 7) laten zich regelmatig zeer negatief uit over deze persoon. Natuurlijk proberen wij als ouders dit soort uitlatingen te relativeren en het op te nemen voor “ meester Pieter”. Bij navraag blijkt echter dat Pieter slecht Nederlands spreekt ( b.v. ….. dit zijn wij nodig!) en krijgen wij sterk de indruk dat hij weinig uitleg geeft over het gebruik van de Nederlandse taal.
Ook had hij de maand sluiting slecht voorbereid, gezien de tekst die pas op de dag zelf werd gegeven ter voorbereiding. Voor de kinderen is dit erg frustrerend en demotiverend.
Daarbij komt nog dat wij de indruk krijgen dat de stof die getoetst wordt, niet of slecht behandeld wordt door hem. Dit houdt in voor ons als ouder dat thuis stof moeten behandelen die de kinderen eigenlijk op school al uitgelegd hadden moeten krijgen. Ook is het de kinderen niet duidelijk wat ze precies moeten leren. Wij moeten U eerlijk zeggen dat wij dit een zeer kwalijke zaak vinden. De toetsen tellen mee voor het rapport. Als de kinderen stof niet goed aangereikt krijgen zullen ze steeds minder gemotiveerd raken. Dit kan als gevolg hebben dat ze slechter gaan scoren. De kinderen zien op tegen toetsen waarvan ze de stof niet goed begrijpen.
Ten slotte willen wij zijn manier van straffen ter discussie stellen. Het is vreemd dat een kind na het maken van een kleine spellingfouten, zinnen 10 tot 20 keer moet overschrijven.
Een en ander maakt het natuurlijk voor ons als ouders erg lastig om nog positief te blijven over Pieter. Een leraar hoeft niet “aardig” te zijn, maar hij moet op zijn minst zijn werk goed doen. Natuurlijk beseffen wij als ouders dat verhalen van kinderen erg subjectief kunnen zijn.
Zorgelijk is het natuurlijk wel dat er klachten van zoveel kinderen komen. Zoiets kan niet genegeerd worden.
Wij vragen U daarom een onderzoek in te stellen naar het functioneren van deze stagiair en de eventuele invloed hiervan op de leerprestaties. Eveneens vragen wij U te onderzoeken of er voldoende begeleiding is voor Jesse H. Temeer daar wij helaas nog steeds de indruk hebben dat dit niet voldoende het geval is.

Wat wij ook graag onder Uw aandacht willen brengen zijn de Cito-toetsen. Volgens de kinderen is er een deel van de groep geweest die deze toetsen hebben moeten overmaken.
Moeten wij hieruit concluderen dat de kinderen slechter presterren dan het landelijk gemiddelde?

U begrijpt dat het een en ander ons zorgen baart. Wij zien graag weer een positieve sfeer terug in de groep ( als Esther voor de groep staat is dit volgens de kinderen zeker wel het geval). Een positieve sfeer draagt er toe bij dat de kinderen beter in hun vel zitten een ook beter zullen gaan presteren. Natuurlijk zijn wij als ouders bereid daar aan mee te werken, mits er een goede communicatie komt tussen de ouders, de leerkrachten en de school.

In afwachting van Uw reactie verblijven wij,

Hoogachtend,

Ouders van groep 6

Zoals u ziet aan de inhoud van de brief waren de klachten serieus en de argumenten goed onderbouwd, maar inhoud, de steekhoudende argumenten in het belang van de leerlingen, nee dat speelde geen enkele rol. In plaats van de betreffende brief, net zo als de schrijfster het had gedaan, de brief inhoudelijk en discreet te behandelen en te toetsen op eventuele onwaarheden, schoot de schoolcommissie onmiddellijk in een kramp. De voorzitter ontplofte bijna en riep: ”Wie heeft die brief geschreven? Ik vermoord hem!” T trok wit weg.
Vrijwel onmiddellijk nadat de brief ter sprake kwam werd er een heksenjacht geopend op de dader. Er werden diverse telefoontjes gepleegd en ja hoor al snel kwam de ”boosdoener” in beeld. Mevr H werd vervolgens op het matje geroepen en stevig aan de tand gevoeld. In haar verweer tegen de boze commissieleden verraadde ze haar beschermster met de woorden: ”ja maar T wist ervan”.

Binnen twee dagen, uitgerekend op Valentijnsdag, kreeg T bezoek van H en M, met een kort briefje en de mededeling dat ze niet langer welkom was in de schoolcommissie wegens onbetrouwbaarheid. Haar enige ”misdaad” was het op uitdrukkelijk verzoek beschermen van de identiteit van iemand met serieuze kritiek.

Dat was even slikken, we waren aangeslagen maar niet verslagen want we wisten dat het niet klopte. T kreeg na een paar dagen argwaan en vroeg zich af of dat allemaal zomaar kan volgens de statuten. Dus moest ze de statuten zien te achterhalen. Die kreeg ze zonder veel moeilijkheden van de directeur. Daaruit bleek inderdaad dat de schoolcommissie zelf niet volgens de regels heeft gehandeld:

Artikel 8, lid 4. ”Zij ( de schoolcommissie) heeft het recht om, indien een 2/3 of ¾ meerderheid het eens is, iemand uit de commissie te verwijderen”. Echter: ”Niet dan nadat het betrokken lid de gelegenheid is geboden om zich in de vergadering te verantwoorden en te doen verdedigen”.

Blijkbaar was T dat zelfs niet meer waard.

Mevr. T. Na enige dagen van wikken en afweging vroegen we toch om een gesprek met de schoolcommissie en directeur om opheldering over de procedure om T te ontslaan. Dat hebben we gekregen, maar hoe we ons ook verdedigden, de serieuze kritiek die werd geuit en het verzoek de schrijfster te beschermen, de schoolcommissie was en bleef onvermurwbaar, er werd zelfs gedreigd, ”als we niet meer door één deur konden dan had dat gevolgen voor onze kinderen”. Met andere woorden, dan moesten onze kinderen een andere school opzoeken. We stonden dus schaakmat, want dat wilden we de kinderen niet aandoen, hun weghalen bij al hun schoolkameraadjes.

Zo beste mensen, zo gaat een schoolcommissie om met kritiek die direct in het belang is van haar cliënten, de leerlingen en hun schoolprestaties.

Zo gaat een schoolcommissie inclusief de directeur B.G. om met een conflict, een commissie die een serieuze klacht onbespreekbaar maakt, duidelijk maling heeft aan haar eigen beginselen, zoals deze zijn omschreven in de statuten van de school zelf ( om het optimale uit de leerlingen te halen en daarmee voor te bereiden op de maatschappij en de statuten van de schoolcommissie zelf).

Dit is de welbekende tactiek van een commissie en team, belast met de zorg voor goed onderwijs voor de leerlingen, om bepaalde problemen en lastige vragen de kop in te drukken: "Shoot the messenger"!

Wij, de "handlangers" en beschermers van de boodschapper van slecht nieuws, moesten slikken en buigen, wij hebben ons geschikt, maar één ding stond van begin af vast, dit gaan wij niet vergeten, ooit zal het van pas komen en dan gaat de beerput open!

En meester Pieter, die sloot zijn stageperiode af met een goed getuigschrift en een pluim voor zijn inzet. Want ja met een neefje van één van de leerkrachten en die we waarschijnlijk nooit meer terug zien, moeten we wel in vrede en goede harmonie uit elkaar gaan. Dat eigen leerlingen en ouders daardoor de rest van de schoolperiode met gemengde gevoelens, wroeging ( spijt dat we de bom niet hebben laten barsten, maar omwille van de lieve vrede ons hebben geschikt in deze beschamende amateuristische vertoning) en achterdocht zich door hun lagere school periode moeten worstelen, ging men volledig aan voorbij.